[ang.], elektroniczna maszyna cyfrowa, urządzenie
elektron. służące do automatycznego przetwarzaniainformacji
(danych) przedstawionych cyfrowo (tzn. za pomocą
odpowiednio zakodowanych liczb). Istotną cechą odróżniającą
komputer od innych urządzeń jest jego programowalność, tzn.
wykonywanie konkretnych zadań (np. obliczeń) jest związane
z wykonywaniem zapisanych w pamięci komputera programów .
Pojęcie komputer obejmuje obecnie zarówno komputery
zaprogramowane na stałe, używane jako automaty sterujące,
np. w urządzeniach gospodarstwa domowego, jak i komputery
uniwersalne, dające się dowolnie zaprogramować. Tradycyjnie
przyjął się podział komputerów na: superkomputery, duże
komputery (ang. mainframe), minikomputery i mikrokomputery;
podział ten opiera się przede wszystkim na odmiennych
sposobach konstruowania komputerów i biorących się stąd
różnicach w ich wydajności (mocy obliczeniowej) i sposobie
użytkowania: superkomputery są stosowane do szybkich
obliczeń nauk., produkcji grafiki film. itp. (np. CRAY),
duże komputery są gł. przeznaczone do zastosowań bankowych,
finansowych i adm. na szczeblu dużego przedsiębiorstwa (np.
IBM 9000/ES), minikomputery obsługują małe instytucje lub
grupy użytkowników (np. VAX), mikrokomputery są zwykle
przeznaczone do obsługi pojedynczego użytkownika (np. IBM
PS/2, MacIntosh).
Do XVII w. jedynymi
przyrządami ułatwiającymi liczenie były różnego rodzaju
liczydła. Znaczny postęp nastąpił po odkryciu logarytmów
(pałeczki Nepera, suwak logarytmiczny). W tym okresie
powstały też pierwsze maszyny liczące (W. Schickard, B.
Pascal, S. Morland, G.W. Leibniz), wykonujące mechanicznie
operacje dodawania i odejmowania, a niektóre także mnożenia
i dzielenia. Prawdziwych początków informatyki można się
jednak doszukiwać dopiero w XIX w., gdy Ch. Babbage
stworzył koncepcję automatycznej i uniwersalnej maszyny
liczącej (projekt maszyny analitycznej, po częściowo
skonstruowanej maszynie różnicowej), odpowiadającej w swej
strukturze współczesnemu komputerowi: z pamięcią
(magazynem) i jednostką liczącą (młynem), sterowaną
programem zapisanym na kartach dziurkowanych; ok. 1800
takie karty zostały użyte przez J.M. Jacquarda do
sterowania krosnem tkackim, a ok. 1890 przez H. Holleritha
do automatyzacji prac przy spisie powszechnym w Stanach
Zjednoczonych. Idee Babbage'a zostały zrealizowane dopiero
przez matematyka amer. H. Aikena, który 1944 zbudował z
przekaźników elektromech. maszynę liczącą, znaną pod nazwą
ASCC (ang. Automatic Sequence Controlled Calculator) lub
MARK I i którą można uznać za pierwszy komputer. Era
współczesnych komputerów rozpoczęła się w momencie
zastosowania w nich elementów elektron. umożliwiających
znaczne przyspieszenie wykonywanych działań; pierwszą
całkowicie elektron. (zawierała 18 tys. lamp elektronowych)
maszyną cyfrową był ENIAC (ang. Electronic Numerical
Integrator And Calculator), zbud. 1946 przez amer. uczonych
J. Mauchly'ego i J.P. Eckerta; ENIAC był ponad 1000 razy
szybszy od MARKA I. W dalszym rozwoju komputerów rozróżnia
się kilka etapów, zw. generacjami komputera: I. 1946 59,
kiedy podstawowymi elementami komputera były lampy
elektronowe, II. 1959 65 tranzystory, III. 1965 75 układy
scalone, IV. od 1975 układy scalone wielkiej skali
integracji (VLSI). Pierwszym uruchomionym w Polsce komputer
był XYZ, wykonany techniką lampową, pod kierunkiem L.
Łukaszewicza (1958).
Główne części składowe komputera
stanowią: procesor (obecnie w postaci układu scalonego,
czyli mikroprocesor ), pamięć; operacyjna oraz urządzenia
peryferyjne (zewnętrzne). Zadaniem procesora, zw. też
czasem jednostką centr., jest wykonywanie rozkazów i
sterowanie pracą pozostałych bloków funkcjonalnych
komputera; na procesor składają się gł.: układ sterowania,
jednostka arytm.-log., zw. arytmometrem, oraz zespół
rejestrów: rejestr rozkazów, licznik rozkazów, akumulatory
i in.; procesor wykonuje kolejne cykle rozkazowe pobierając
rozkazy i dane bezpośrednio z pamięci operacyjnej,
składającej się z ponumerowanych ( adres) komórek
(przechowujących słowa bitowe). Urządzenia peryferyjne,
dołączone do komputera najczęściej za pośrednictwem układów
wejścia wyjścia, służą do komunikacji komputera ze światem
zewn. (z użytkownikiem), np. klawiatura, monitor ekranowy,
drukarka, mysz, joystick, pióro świetlne, skaner, ploter;
do urządzeń peryferyjnych zalicza się też pamięci zewn.,
np. dyski magnet. i optyczne. Urządzenia peryferyjne w
obecnie używanych komputerach pracują z reguły jako
autonomiczne jednostki współbieżnie z procesorem.
Informacja w komputerze jest przedstawiona w
postaci ciągu elementów ze zbioru dwuelementowego; elementy
te są nazywane bitami i oznaczane symbolami 0 i 1;
fizycznie są reprezentowane przez 2 różne stany elektr. lub
magnet. układów komputera. Ciągi bitów o określonej
długości, będącej zwykle wielokrotnością 8 ( bajt), są
zapisywane w komórkach pamięci bądź rejestrach komputera;
ciąg taki jest zw. słowem maszynowym, a jego interpretację
w danej chwili określa rodzaj wykonywanego na nim
działania, np. gdy jest to działanie arytmetyczne, słowo
jest traktowane jako zapis liczby (w określony dla danego
komputera sposób; arytmetyka komputera); gdy jest to
działanie log. słowo jest zapisem wartości log. itd. Każdy
komputer ma ustalony zestaw działań, zw. listą rozkazów, z
których są budowane programy. Rozkaz ma postać słowa
maszynowego, składającego się z części operacyjnej (będącej
zakodowanym działaniem) i części adresowej (informacja, na
której to działanie ma być wykonane, lub jej adres, tzn.
numer komórki pamięci zawierającej tę informację). W chwili
gdy słowo znajduje się w rejestrze rozkazów, jest
interpretowane jako rozkaz. Na wykonanie rozkazu składa się
wiele operacji wykonywanych przez różne podzespoły
komputera Operacje te tworzą tzw. cykl rozkazu jedną z nich
jest wskazanie słowa, które w następnym cyklu będzie
wprowadzone do rejestru rozkazów jako następny wykonywany
rozkaz. Przejście do następnego cyklu następuje zaraz po
zakończeniu aktualnie realizowanego w ten sposób przebiega
samoczynne wykonanie sekwencji rozkazów, wymagające tylko
zapoczątkowania (wprowadzenia do rejestru rozkazów
pierwszego rozkazu). Program w języku wewnętrznym komputera
to zatem zbiór słów, z którego wybiera on i wykonuje
sekwencję rozkazów w opisany wyżej sposób (dla użytkownika
program to zapis pewnego algorytmu). Opisana powyżej zasada
wewn. sterowania pochodzi od J. von Neumanna (1950).
Oprogramowanie stanowi zespół programów wykonywanych przez
komputer; określane często terminem ang. software, w
połączeniu ze sprzętem komputerowym (elektron. i mech.
części komputera), zw. dla przeciwieństwa hardware, tworzy
system komputerowy. Do oprogramowania podstawowego zalicza
się programy niezbędne do efektywnej eksploatacji komputera
(ułatwiające użytkownikowi wykonywanie innych programów),
zw. systemami operacyjnymi. Programy uruchamiane na danym
kopmuterze pod danym systemem operacyjnym nazywa się
programami użytkowymi bądź aplikacjami. Wśród nich
specjalną rolę pełnią kompilatory, tłumaczące algorytmy
zapisane w danym języku programowania na programy
wykonywane przez komputer (ciągi bitów); są to programy
używane gł. przez programistów. Do powszechnie używanych
programów użytkowych należą: edytory tekstu, arkusze
obliczeniowe, bazy danych, a także różne rodzaje gier
komputerowych. Do bardziej wyspecjalizowanych należą
programy do tworzenia grafiki ( grafika komputerowa), a
także wspomagające inżynierów i projektantów ( CAD). Liczba
programów wspomagających najróżniejsze rodzaje działalności
ludzkiej stale rośnie, przy czym ich cena (zwł.
oprogramowania tworzonego na specjalne zamówienie
użytkownika) często znacznie przewyższa cenę samego sprzętu
komputerowego.
R. LIGOMNIERE Prehistoria i
historia komputerów, Wrocław 1992 .
Producent (ASUS, SOYO, ABIT,
GIGABYTE, )
Rodzaj
zainstalowanego chipsetu
Bios
(Award, Ami, Phoenix )
Zewnętrzna
częstotliwość zegara (66/75/83/100/112/124/133, i inne.)
Pamięć
wewnętrzna CACHE (256 lub 512)
Rodzaj oprawki
CPU (Slot 1,
Socket 7, Socket 8)
Maksymalna
ilość możliwej do zainstalowania pamięci RAM.
Ilość wolnych
gniazd dla kart rozszerzających ( ISA, PCI,
AGP).
centralna jednostka
przetwarzająca (ang. Central Processing Unit) to główny
element każdego komputera osobistego, który przetwarza
większość poleceń wydawanych komputerowi. W większości
komputerów osobistych, CPU jest pojedynczym mikroprocesorem
składającym się z jednostki sterującej, jednostki
arytmetyczno-logicznej i pamięci roboczej. Rodzaj procesora
stanowi bardzo często podstawowe kryterium podziału
komputerów. Amerykańska firma Intel wyposaża większosć
komputerów PC w procesory Pentium, Pentium MMX, Pentium PRO,
Pentium II. Również amerykańska firma Motorola zajmuje się
produkcją procesorów - ale dla użytkowników komputerów
MacIntosh. Z tej firmy pochodzą procesory 680x0 oraz PowerPC.
to zestaw specjalizowanych
układów scalonych o bardzo wysokiej skali integracji, W
konstrukcji płyt głównych odpowiadają za zapewnienie
współpracy poszczególnych elementów składaj±cych się na
system komputerowy. Najczęściej spotykane chipsety to: 82430TX,
82440FX, 82440LX, 82440EX, 82440BX, VIA Apollo Pro, Ali Aladdin
Pro II, SiS SiS5600, SiS SiS5595.
Dysk sztywny, dysk twardy (ang.
hard disk, hard disk drive) lub żargonowo "twardziel"
to hermetycznie zamknięty, składający się z od 2 do 8
wirujących talerzy pokrytych bardzo cienką warstwą
magnetyczną. Każdy talerz posiada osobną głowicę
odczytująco-zapisującą, która unosi się nad nim na cienkiej
poduszce powietrznej. Dysk twardy jest zwykle na stałe
włączony do komputera i przechowuje dane, które powinny być
zawsze dostępne, takie jak system operacyjny. Nowoczesne dyski
twarde posiadają bardzo dużą przepustowość danych, niski
czas dostępu do danych, obracają się z prędkością kilku
tysięcy obrotów na minutę, a ich pojemnosć wynosi
kilkanaście gigabajtów.
Na wydajność tego urządzenia wpływa kilka kryteriów.
- Przede wszystkim rodzaj zastosowanego interfejsu:
IDE - przestarzały i rzadko używany,
bariera do 528 MB.
EIDE - najczęściej używany, tani, łatwy w
instalacji.
SCSI - bardzo szybki, drogi, wymagają
specjalnego kontrolera (host-adaptera),
- Średnia prędkość transmisji
danych
PIO-4, DMA 2, Ultra DMA 3 (33,0 mb/S)
- ¦redni czas dostępu
- Liczba obrotów na minutę (5400 ~ 7200 rpm)
- Pojemność
- Pamięć podręczna dysku (cache, przeciętnie od 128 KB do 2
MB i więcej)
- Czas odczytu
- Czas zapisu
- S.M.A.R.T. monitorowanie pracy i automatyczne powiadamianie o
ewentualnych błędach.
- Producent (Seagate, Western Digital, IBM, Quantum, Maxtor,
Fujitsu)
- Polska dokumentacja.
Napęd dyskietek lub stacja
dyskietek (ang. Floppy Disk Drive) to miejsce zapisu/odczytu
danych z wymiennych dyskietek elastycznych za pomocą
magnetycznej głowicy odczytująco-zapisującej.
Dysk optyczny lub CD-ROM (ang. Compact
Disc Read Only) to srebrny dysk o grubości około dwóch
milimetrów i średnicy około dwunastu centymetrów. Dysk
przechowuje około 74 minut dźwięku o najwyższej jakosci, lub
650 megabajtów danych, co odpowiada około 200.000 stron
maszynopisu lub 100 obrazom zapisanym w wysokiej rozdzielczości.
Dane na dysku CD-ROM zachowywane są w formacie binarnym jako
mikroskopijne wgłębienia (ang. pits) w powierzchni dysku (ang.
land) za pomocą bardzo cienkiej wiazki lasera emitowanej przez
napęd CD-ROM dane mogą być odczytywane, lecz ponowny zapis
informacji na standardowej, raz wytłoczonej płycie jest
niemożliwy. W komputerowej ewolucji dyski CD-ROM jako nośniki
informacji wypierają dyskietki oferując kilkudziesięciokrotnie
niższą cenę składowania jednego bajtu informacji, większą
trwałość oraz większą pojemność - świetnie nadają się
do przechowywania dużej ilości danych, nowoczesnych aplikacji
multimedialnych i gier. Istotnym elementem każdego napędu jest
jego szybkość. Pierwsze modele miały szybkość 1x co
odpowiada transferowi danych z szybkością 150 KB/s, obecnie
szybkosć nośników CD-ROM sięga blisko 32x - 4800KB/s i
więcej. Lecz maksymalna prędkość uzyskiwana jest zazwyczaj
jedynie na zewnętrznych ścieżkach dysku - dlatego też
niektórzy producenci często oznaczają napędy jako 14 / 32x
gdyż dane rzadko wypełniają tylko zewnętrzne sektory
krążka, dlatego też czytniki 32x nie zawsze czytają z tą
prędkością Równie istotny z punktu widzenia użytkownika
jest średni czas dostępu napędu. Im jego wartość jest
mniejsza, tym szybciej odnajdywane są na dysku dane potrzebne
aplikacji. Oprócz nielicznych zastosowań, w których informacje
są zwykle odczytywane liniowo (np. odtwarzanie muzyki, animacji
czy kopiowanie dużych zbiorów archiwalnych), czas dostępu ma
ogromne znaczenie dla komfortu pracy z napędem. Następnym
istotnym technicznym czynnikiem decydującym o właściwej pracy
napędu jest efektywność korekcji błędów. Nie ma
standardowych ujednoliconych kryteriów oceny tego parametru.
Jego znaczenie jest natomiast trudne do przecenienia. Płyta
CD-ROM, pracująca bez zarzutu w jednym napędzie, może w drugim
wczytywać się bardzo długo, pokazywać tylko niektóre z
zapisanych na niej plików bądź w ogóle odmówić
współpracy. Powodem są najczęściej drobne rysy na spodniej
stronie dysku, rozpraszające światło lasera i przekłamujące
dane. Niektóre napędy, korzystając z rozbudowanych informacji
ECC (Error Correction and Control) zapisanych na każdym dysku,
radza sobie z tym bez trudu. Inne, o słabszych algorytmach
korekcji, wykazują dziesiątki błędów. Inne parametry to:
-Interfejs - (ATAPI -IDE lub EIDE), SCSI lub LPT
-Bufor - 128, 256, 512
-Wyjścia dźwiękowe - analogowe/cyfrowe/słuchawkowe
-Sterowanie audio - start/stop-eject/nast./poprzed.
-Regulator głośności na obudowie
-Awaryjne wyciąganie płyty - zwykle dziurka w panelu czołowym,
umożliwiająca wyjęcie płyty w przypadku np. zacięcia się
podajnika.
-Sposób podawania płyty - tacka (wysuwana szuflada na dysk jak
w odtwarzaczach płyt kompaktowych, napęd szufladkowy zazwyczaj
może pracować tylko w poziomie), caddy (wąska szczelina w
napędzie,dodatkowa obudowa na dysk chroni go i zapewnia
optymalną ochronę przed kurzem oraz ułatwia centrowanie,
możliwość ułożenia napędu zarówno w pionie jak i w
poziomie.
CD-R (ang. Compact
Disc Recordable) lub CD-E, jest to urządzenie służące do
odczytu dysków optycznych CD-ROM, a także do ich zapisywania.
Dane mogą być zapisywane na dysku najczęściej jednorazowo
(Nagrywanie jednosesyjne) lub w kilku sesjach (Nagrywanie
wielosesyjne), raz zapisane obszary dysku CD-R, w
przeciwieństwie do dysków CD-RW, nie mogą być już
nadpisywane. Mianem CD-R określa się również
"czyste" płyty kompaktowe przeznaczone do zapisania.
CD-RW (ang.
Compact Disc Rewriteable) to zapisywalny dysk kompaktowy z
możliwością kasowania informacji i wielokrotnego zapisu.
DVD (ang. Digital Video Disk)
to cyfrowy dysk tylko-do-odczytu, opracowany w celu
przechowywania filmów wideo w postaci cyfrowej. Jego pojemność
(od 4,7 GB w najprostszej wersji do 17 GB przy dysku dwustronnym)
umożliwia zapis od 135 do 540 minut skompresowanego (za pomocą
kompresji MPEG-2) filmu o jakości studyjnej wraz z kilkoma
ścieżkami audio (Aby zapobiec tworzeniu pirackich kopii cały
świat podzielony został na siedem stref, którym przypisano
różne kody. Dlatego filmu kupionego np. w Ameryce nie będzie
można odtworzyć w Polsce, ponieważ kod zapisany na dysku nie
będzie zgodny z kodem wymaganym przez wszystkie odtwarzacze DVD
sprzedawane w Europie). Zasada działania płyty wideo jest
bardzo podobna jak płyty CD: informacje zapisane w kodzie
binarnym w postaci drobnych rowków (ang. pits) w powierzchni
(ang. land) odczytywanych z dysku przez promień lasera. Komputer
dokonuje dekompresji za pomocą specjalnego dekodera MPEG i
wysyła je na ekran komputera. Rozróżniamy 3 rodzaje napędów
tego typu:
DVD-ROM (ang. Digital Video
Disk Read-Only Memory) to wersja dysku DVD, nośnik danych
stosowany w informatyce.
DVD-R (ang. Digital Video Disk
Recordable) to zapisywalny dysk DVD.
DVD-RAM (ang. Digital Video
Disk Random Access Memory) to wielokrotnie zapisywalny, kasowalny
dysk DVD, wykorystywujący technologię phase change.
Podstawowe formaty DVD
4,7 GB (ok. 2,2 godzin wideo)
jednostronny, jednowarstwowy dysk
8,5 GB (ok. 4 godzin wideo) jednostronny, dwuwarstwowy dysk
9,4 GB (ok. 4,4 godzin wideo) dwustronny, jednowarstwowy dysk
17 GB (ok. 8 godzin wideo) dwustronny, dwuwarstwowy dysk
Szybkość odczytu - 1x = 1350
KB/s lub 2x = 2700 KB/s dla dysku DVD i CD-ROM
Zgodność - Większość
napędów DVD potrafi odczytywać płyty zapisane w standardach
CD-ROM, CD-R i CD-RW.
Poprawne odtworzenie filmu na
pececie umożliwia dowolny komputer klasy Pentium II, który
wyposażony zostanie w odpowiedni odtwarzacz programowy. Aby
jednak w pełni rozkoszować się nowymi możliwościami, należy
zaopatrzyć się w kartę dekodera MPEG-2, która często
dołączana jest do czytników DVD-ROM. Oprócz płynnego obrazu
zapewni ona również wysokiej klasy cyfrowy, wielokanałowy
dźwięk.
Więcej informacji na temat DVD
znajdziesz na tej stronie
Filmy zapisane w standardzie
DVD, http://www.dvd.com.pl opisy, streszczenia, recenzje filmów
oraz wyczerpujące informacje na temat standardu DVD.
Komputer może być umieszczony w
różnego rodzaju obudowach AT lub ATX. Generalnie rozróżniamy
cztery rodzaje:
TOWER- czyli wieża, (wysoka pionowa
konstrukcja) największa z obudów i najlepsza. Przestronne
wnętrze umożliwia swobodny dostęp do płyty głównej,
zainstalowanych na niej komponentów oraz łatwą rozbudowę
komputera.
MINI TOWER- mini wieża, w
przeciwieństwie do poprzedniego rodzaju swobodny dostęp do
komponentów zainstalowanych na płycie głównej jest mocno
ograniczony.
MIDI TOWER - coś pośredniego między
mini tower a tower, oferuje większe możliwości rozbudowy i
dostępu do zainstalowanych komponentów, w tej chwili
najbardziej powszechny typ obudowy.
DESKTOP- (płaska pozioma konstrukcja)
zazwyczaj umieszczana pod monitorem. Oszczędza miejsce na biurku
lecz pozostawia niewiele przestrzeni wewnątrz na dołączenie
urządzeń rozszerzających.
(ang. graphics card), karta
wideo (ang. video card, Video Display Unit), adapter wizyjny
(ang. display adapter) to specjalna karta rozszerzająca
znajdująca się obecnie w prawie każdym komputerze osobistym,
która służy do przetwarzania obrazu oraz do zapewniania
współpracy z urządzeniami graficznymi takimi jak monitor.
Istnieją różne standardy kart graficznych, między innymi CGA,
EGA, VGA, SVGA. Aktualnie najszerzej stosowany jest już tylko
ostatni standard. Aby wyświetlić wyniki przetwarzania danych,
komputer, oprócz monitora, musi mieć jesczcze właśnie kartę
graficzną. która jest odpowiedzialna za prostą, dwuwymiarową
grafikę w Windows oraz skomplikowaną i odlotową grafikę w
grach, programach graficznych i animacjach. Dziś funkcje 2D i 3D
zostały zintegrowane w jednym procesie graficznym w kartach
nowej generacji. Mają one wiele dodatków, różnego rodzaju
dopalacze graficzne, tunery TV i dekodery. Obecnie podstawowym
kryterium powinien być standard szyny karty: PCI lub AGP. PCI
jest bardzo popularnym i szybkim standardem w większosci kart
(białe gniazda). AGP z kolei jest portem zaprojektowanym
wyłącznie do kart graficznych w taki sposób, aby umieszczone w
nim karty osiągały najlepsze wyniki. Ich zastosowanie z pozoru
nie daje dużego wzrostu wydajności - do operacji 2D, a nawet
wyświetlania obiektów 3D z powodzeniem nadaje się szyna PCI.
Dopiero w momencie, gdy scena trójwymiarowa jest skomplikowana,
a programiści zadbali o dużą liczę obiektów i wykorzystali
wiele tekstór, na dodatek wysokiej roździelczości, wówczas
przepustowosć PCI przestaje wystarczać. Dzięki specjalnym
rozwiązaniom, karta AGP powinna znacznie przyspieszyć
wykonywanie operacji graficznych w takich sytuacjach. Niestety
nie da się zainstalować karty PCI w porcie AGP, ani karty AGP w
porcie PCI. Twoja płyta główna musi być zaopatrzona w osobny
port AGP (jedyne podłużne gniazdo na płycie wyglądające
podobnie jak PCI, ale dalej odsunięte od krawędzi płyty). Nie
należy już raczej stosować starych kart ISA i local bus, gdyż
są to bardzo stare i nie stosowane obecnie standardy. Karta
graficzna ma decydujące znaczenie co do jakości wyświetlanego
obrazu na ekranie monitora. Jeśli pracujemy tylko z aplikacjami
biurowymi, takimi jak edytor tekstu czy arkusz kalkulacyjny, to
wystarczy nam karta PCI z 1 lub 2 MB pamięci VRAM. Jeśli jednak
mamy do czynienia z aplikacjami graficznymi to powinniśmy mieć
kartę PCI lub AGP z co najmniej 4 MB pamięci VRAM (im więcej
tym lepiej) zdolną wyświetlić dużą rozdzielczość przy
dużej liczbie kolorów. Dobry obraz charakteryzuje się
odpowiedni± rozdzielczością, ilością kolorów, ostrością,
żywymi barwami i brakiem migotania. Maksymalna rozdzielczość
karty decyduje o ilości możliwych do wyświetlenia kolorów
przy określonej roździelczości monitora. W przypadku monitora
15 calowego jest to najczęściej 800x600, 17 calowego 1024x768,
19 calowego 1280x1200 a 21 calowego 1600x1200. Obraz w
reprezentacji 17 milionów kolorów uważany jest za obraz o
jakości fotograficznej. Jeśli więc chcesz mieć realistyczny
obraz, sprawdź czy posiadana przez ciebie karta jest w stanie
wyświetlić obraz z daną ilością kolorów przy wybranej
roździelczości, zachowując częstotliwość odświeżania co
najmniej 75 Hz. Pasjonaci gier komputerowych, z powodu coraz
większych wymagań stawianych przez producentów tego typu
oprogramowania, zmuszeni będą do dokupienia dodatkowych kart
zwanych akceleratorami graficznymi (najczęściej Voodoo) które
mogą zamienić nasz komputer w prawdziwą rakietę, szczególnie
w przypadku gier 3D typu Quake I i II, Half-Life
wspułpracujących ze sterownikami Glide i OpenGL. Najlepsze
rezultaty daje zastosowanie trybu SLI (połączenie dwóch kart)
- przy małych teksturach (gdy nie trzeba doładowywać ich z
pamięci). Na koniec warto wspomnieć jeszcze o napędzie DVD. O
ile nie masz silnego procesora, przynajmniej Pentium II 333 MHz a
najlepiej jeszcze szybszy, to sam zakup DVD nie oznacza jeszcze,
że będziesz mógł oglądać filmy DVD. Do tego musisz mieć
kartę dekodera (w wielu przypadkach jest ona jednak sprzedawana
w zestawie z napędem). Na rynku znajduja się ponadto karty ze
zintegrowanym dekoderem MPEG2.
(ang. sound card), karta
muzyczna (ang. music) lub sterownik dźwiękowy (ang. sound
controller) jest specjalnym urządzeniem znajdującym się na
ogół wewnątrz komputera, najczęściej w postaci karty
rozszerzenia (ISA lub PCI). Karta dźwiękowa przyda ci się
jeśli chcesz np. wykorzystać swój napęd CD-ROM do odtwarzania
płyt kompaktowych (uwaga niezależnie od szybkości twojego
CD-ROMu płyty audio i tak zawsze są odtwarzane z prędkością
1x), pracy z programami multimedialnymi, do odtwarzania
skomplikowanych dźwięków, nagrywania, połączeń z
urządzeniami MIDI, a w przypadku karty z tunerem radiowym
możesz nawet słuchać radia. Tak więc mimo że karta
dżwiękowa w zasadzie, nie jest niezbędnym elementem
wyposażenia komputera, to jednak każda gra bez niej, traci
przynajmniej połowę ze swojego uroku a i praca z różnymi
aplikacjami staje się przyjemniejsza, gdy oprócz wzroku
zaangażowany jest także słuch.Większość kart wykorzystuje
funkcje MIDI, które są niezbędne do gier i aplikacji
odtwarzaj±cych dźwięki. Numery 16, 32 lub 64, które są
często częścią nazwy karty, nie odnosząsię do bitów, ale
do liczby głosów, które karta może odtwarzać równolegle. Im
więcej głosów tym lepsza jakość dźwięku.
Kilka istotnych kryteriów
wydajności
- Zgodność -
umiejętność współpracy z większością aplikacji (im
bardziej znana tym lepsza).
- Interfejs - ISA lub PCI (PCI zapewnia lepszą
efektywność przesyłania danych, lecz starsze programy DOSowe
nie zawsze będą działały poprawnie).
- Próbkowanie -
(ang. sampling) to proces przekształcania analogowych sygnałów
audio na formę cyfrowa. Polega to na chwytaniu pewnych
wartości zmieniającej się ciągle fali akustycznej. Te
uchwycone wartości, czyli próbki (samples) dają pewien
przybliżony obraz wyjściowej fali. Jeżeli częstotliwość
pobierania tych próbek jest dostatecznie duża, to uzyskujemy
bardzo wierne odwzorowanie rzeczywistego dźwięku
Częstotliwość próbkowania wynosząca 44.1 kHz wystarcza w
zupełności do wiernego odtworzenia dźwięku. Równie ważnym
parametrem jest rozdzielczość próbkowania, która informuje
nas, z jaką dokładnością zapisywana jest wartość dźwięku.
Używane obecnie próbkowanie 16-bitowe oznacza, że każda
nagrana wartość dźwięku jest zapisywana na dwóch bajtach
(czterech w przypadku dźwięku stereofonicznego).
- Sposób tworzenia dźwięków - FM lub
Wavetable. Pierwszy polega na tworzeniu dźwięku z kilku
generowanych przez kartę fal, przez co produkowane dźwięki
brzmią piskliwie i dosyć sztucznie. Drugi sposób polega na
składaniu dźwięku z posiadanych przez kartę, nagranych
próbek rzeczywistych instrumentów takich jak perkusji,
fortepianu czy fletu zapisanych w pamięci karty. Dodatkowo w
sklepach komputerowych można nabyć specjalne dodatkowe karty
Wavetable rozszerzające możliwości karty muzycznej o dodatkowe
próbki instrumentów. Wyposażenie karty dźwiękowej w próbki
instrumentów jest bardzo ważne przy profesjonalnym korzystaniu
z kart muzycznych ponieważ symulowanie dźwięków przez kartę
muzyczną FM nie dorównuje jakości Wavetable.
Pamięć o dostępie swobodnym
(ang. Random Access Memory) to ulotna pamięć stosowana między
innymi w komputerach osobistych, za pomocą której można bardzo
szybko wymieniać dane i do której czas dostępu jest bardzo
krótki. Nadzór nad rozmieszczeniem programów w pamięci RAM
sprawuje system operacyjny. Najważniejsze cechy pamięci to jej
pojemność która decyduje o ilości możliwych do uruchomienia
jednocześnie programów i ich podstawowych danych oraz czas
dostępu który ma niebagatelne znaczenie ponieważ im szybciej
procesor może komunikować się z układami pamięci, tym
większa jest wydajność komputera, a tym samym bardziej płynna
praca uruchamianych na nim programów.
Poszczególne typy układów
różnią się między sobą pod trzema względami:
Rodzaju pamięci (statyczne SRAM lub dynamiczne DRAM)
SRAM - nie wymagają odświeżania, szybkie (cache),
energooszczędne, drogie, małopojemne
DRAM - wymaga regularnego odświeżania pamięci przez co są
wolniejsze od SRAM'u i mają większe zużycie energii, niska
cena, duża pojemność.
Sposobu dostępu (FPM, EDO, SDRAM)
Budowy złącza (SIMM (PS/2-SIMM) lub DIMM)
Moduły SIMM muszą być instalowane parami w przeciwieństwie do
pamięci typu DIMM które można instalować pojedynczo. Istotne
jest również aby pamięci zainstalowane w komputerze były tego
samego rodzaju SIMM albo DIMM, nie możesz ich instalować
wspólnie, oraz aby miały jednakowy czas dostępu.
Typy pamięci ram
| Typ pamięci |
Typ złącza |
System |
Magistrala |
Częstotliwość |
| PM |
Standardowy
30-pinowy SIMM |
80486 |
55 MB/s |
33 MHz |
| FPM |
72-pinowy SIMM PS/2 |
Pentium płyta bez
obsługi EDO |
60 MB/s |
66 MHz |
| EDORAM |
72-pinowy SIMM PS/2 |
Pentium z
obsług± EDO |
66 MB/s |
66 MHz |
| SDRAM 66 |
168-pinowy DIMM |
Pentium płyta z
gniazdami
DIMM SDRAM |
83 MB/s |
83 MHz |
| SDRAM 100 |
168-pinowy DIMM |
Pentium płyta z
gniazdami
DIMM SDRAM |
100 MB/s |
100 MHz |
| DDRRAM |
specjalne moduły |
Przyszłe płyty |
200 MB/s |
200 MHz |
| SLDRAM |
specjalne moduły |
Przyszłe płyty |
400 MB/s |
400 MHz |
| DRDRAM |
specjalne moduły
RAMbus |
Przyszłe płyty |
1,6 GB/s |
800 MHz |
Źródło
- Chip 12/98 strona 139.
to urządzenie peryferyjne
komputera, służące do wyświetlania punktów na ekranie -
wizualnej komunikacji komputera z użytkownikiem. Monitory
generalnie można podzielić na: monitory monochromatyczne (
czarno białe ) i monitory kolorowe. Istotnym elementem każdego
monitora jest jego kineskop który możemy podzielić na trzy
rodzaje : szczelinowe, plamkowe i eliptyczne (croma clear). O
jakosci monitora decyduja takie parametry jak :
Plamka - jej wielkość decyduje o rozmiarach
najmniejszych detali jakie monitor jest w stanie wyświetlić, im
mniejsza plamka tym tym dokładniejszy obraz, przy czym średnia
wielkość plamki rośnie wraz z przekątną ekranu ( 0,28 mm -
21 calowe; 0,25 mm - 15 calowe), Uwaga określenie wielkość
plamki jest nieco myląca gdyż tak naprawdę chodzi nie jej
wielkość a odległości między plamkami luminescencyjnymi tego
samego koloru.
Rozdzielczość - jest to ilość piksli w pionie i w
poziomie. Im wyższa rozdzielczość tym obraz jest ostrzejszy i
większy jest to jednak uwarunkowane również możliwościami
zainstalowanej w komputerze karty graficznej (jej pamięć i
szybkość) która bezpośrednio decyduje o jakości
wyświetlanego obrazu.
VGA 640 x 480
SVGA 800 x 600, 1024 x 764, 1280 x 1024, 1600 x 1200, 1920 x
1614...
Kolory w jakich obraz wyświetlany jest na ekranie monitora
podawane są w bitach:
8 - bitów = maks.256 kolorów (minimum dla multimediów)
16 - bitów = maks. 65 536 kolorów (HighColor, jakość wideo)
24 - bity = maks. 16,7 mln kolorów (TrueColor, jakość
fotograficzna)
32 - bity = maks. 16,7 mln kolorów (TrueColor, szybszy dostęp
do pamięci)
Częstotliwość
odświeżania
- im wyższa tym lepsza, co objawia się mniejszym mruganiem
obrazu, rozsądny poziom to 75 Hz lub 85 Hz (norma VESA
"flicker free"). Przy tej samej karcie graficznej
częstotliwość odświeżania jest odwrotnie proporcjonalna do
rozdzielczości, czyli im większa rozdzielczość tym mniejsza
częstotliwość odświeżania dlatego dopasowanie odpowiedniej
karty graficznej do możliwości monitora jest bardzo ważne.
Pasmo - zwykle 110 ~ 200 MHz, im większe tym
lepiej. Maksymalna częstotliwość sygnału wejściowego
akceptowaną przez monitor, równa iloczynowi częstotliwości
odchylenia poziomego, maksymalnej rozdzielczości w poziomie oraz
częstotliwości odświeżania ekranu.
Rozmiary ekranu - czyli przekątna ekranu wyrażana w
calach (1 cal = 2,54 cm ). Uwaga w rzeczywistości powierzchnia
czynna ekranu jest mniejsza niż podają producenci gdyż
część kineskopu zakryta jest obudową.
Niektóre dodatkowe zalety jakie może posiadać monitor:
Bez przeplotu (
Non interlaced ) redukuje mngotanie obrazu
Płaski ekran (
Flat Screen ) według
najnowszych technologii Trinitron, pozwala na uzyskanie bardziej
płaskiego ekranu co eliminuje wypaczenia obrazu.
Multiscan - automatyczne dopasowanie się do
sygnału podawanego przez kartę graficzną.
MPR II, TCO'92
/ 95 / 98 -
normy określające dopuszczalny poziom promieniowania
elektromagnetycznego.
Sterowanie
cyfrowe ( Digital Controls, OSD ) - oznacza brak lub minimalizację
regulatorów analogowych (potencjometrów) i zastąpienie ich
regulatorami cyfrowymi przez co możemy określić ustawienia
osobno dla każdego trybu odświeżania i dla każdej
rozdzielczości. Sterowanie cyfrowe jest precyzyjniejsze i
zapewnia dużą wygodę obsługi.
Energy Star - Możliwość przechodzenia monitora
po dłuższczej bezczynności najpierw w tryb czuwania a
następnie uśpienia co znacznie redukuje ilość zużywanej
energii.
Powłoka
antyrefleksyjna ( Anti-glare coating ) - eliminuje efekt odbijania się
promieni słonecznych od ekranu monitora.
B - Polska norma bezpieczeństwa
elektrycznego.
(ang. printer) to wyjściowe
urządzenie peryferyjne służące do przenoszenia danych
komputerowych na arkusz papieru, folię albo dowolny inny
materiał, na którym drukarka może drukować. Ze względu na
metodę druku dzielimy je głównie na trzy rodzaje: laserowe,
atramentowe i igłowe, ale ponadto możemy spotkać jeszcze:
rozetowe, atramentowe, wierszowe, walcowe, termiczne i inne.
LASEROWE - pracują bardzo cicho, szybkie-potrafią drukować
wiele stron w ciągu 1 minuty, zapewniają wysoką jakość
druku, najczęściej nie potrafią drukować w kolorze, bardzo
drogie.
ATRAMENTOWE - ciche, szybkie, relatywnie tanie, kosztowne w
eksploatacji,
IGŁOWE (lub matrycowe) 9 lub 24 igłowe (im więcej igieł tym
lepszy druk) - głośne, tanie, możliwosć druku na papierze
ciągłym, możliwość drukowania kopii za pomocą kalki, proste
w obsłudze, wolne, zła jakość druku,
Jakość druku zależy
przede wszystkim od rozdzielczości, czyli liczby najmniejszych
znaków umieszczanych przez drukarkę na określonym obszarze.
Jednostką tej miary jest właśnie liczba punktów przypadajaca
na jeden cal, w skrócie dpi (dots per inch). Im wyższa
rozdzielczość tym lepsza jakosć druku, w miarę przyzwoita
jakość druku wynosi od 600 dpi w zwyż. Należy również
pamiętać aby stosować odpowiednie sterowniki stosowne do
podłączonej drukarki. Istnieje również możliwość
wydrukowania pliku na innej drukarce nie przyłączonej
bezposrednio do naszego komputera, musimy mieć tylko
zainstalowany sterownik drukarki docelowej, a sam plik zapisujemy
wówczas na dyskietkę (opcja "zapisz do pliku"
znajdująca się zazwyczaj w okienku konfiguracyjnym ustawień
drukarki).
Istotnym czynnikiem warunkującym jakość naszego wydruku jest
również papier. Najmniej wybredne są drukarki igłowe. Inaczej
jednak wygląda sytuacja w przypadku drukarek atramentowych -
jeżeli atrament nie wsiąknie prawidłowo w papier, wydruk
będzie rozmazany, linie nieostre, a pismo rozmyte. Z kolei
drukarki laserowe wymagają papieru, który wytrzyma wysoką
temperaturę, panującą w ich wnętrzu.
Ciężar papieru mierzony jest w gramach na metr kwadratowy (g/m2). Im większa jest jego
waga, tym jest grubszy.
| g/m2 |
70 |
80 |
90 |
100 |
150 |
200 |
250 |
| p. listowy |
* |
* |
|
|
|
|
|
| p. wysokiej jakości |
|
|
* |
* |
* |
* |
|
| karton |
|
|
|
|
|
|
* |
Do powszechnego użytku domowego
najlepiej nadają się drukarki atramentowe, oto najważniejsze
ich cechy:
- Technologia drukowania - Micro dry, piezoelektryczna,
termiczna, atramentowa
- Liczba możliwych do jednoczesnego zainstalowania naboi
(cartridge) - 1 lub 3, czarny (black), kolorowy - (czerwony
zielony niebieski RGB), fotorealistyczny - (CMYK).
- Głowica zintegrowana z nabojami
- Rozdzielczość
- Liczba dysz czarno białych i kolorowych
- Pamięć drukarki
- Obsługiwane systemy operacyjne - DOS, Windows 3x, 95, 98,
Windows NT, Mac OS, i inne.
- Własne fonty (czcionki)
- Formaty papieru na jakich można drukować i ich grubość
- Interfejs - SCSI, równoległy
- Wymiary
- Głośność
- Pobór mocy
(ang. keyboard) to urządzenie
peryferyjne wejścia w komputerze osobistym, zazwyczaj nie
zintegrowana z obudową, służaca do komunikacji
użytkownik-komputer. Klawiatura PC to najczęściej standardowa
101-, 102- lub 104-klawiszowa klawiatura QWERTY. Przyłącze do
klawiatury występuje w dwóch wariantach: duża okragła
wtyczka DIN( pięć igieł )lub mała okrągła PS/2 (cztery
igły)
(ang. mouse) to jedno z
popularnych urządzeń peryferyjnych służących do komunikacji
użytkownika z komputerem. Mysz przesuwana po płaszczyźnie (na
przykład płaszczyĽnie specjalnej podstawki) obraca gumową
kulką, która wiele razy na sekundę przekazuje dane położeniu
myszy do komputera. Komputer przenosi ruchy myszy na ruch
wskaźnika myszy. Myszka może być wyposażona od jednego do
trzech przycisków służących do wydawania poleceń oraz w tzw.
rolki służące do przewijania ekranu w pionie i w poziomie. W
środowisku Microsoft Windows dwuprzyciskowa myszka jest
niezbędna do pełnej obsługi systemu, w środowisku MacOS
można posługiwać się myszką wyposażoną tylko w jeden
przycisk. Ze względu na sposób, w jaki myszy odczytują swoją
pozycję, urządzenia te dzielimy na trzy grupy: mechaniczne (ruch kulki odczytywany jest przez
sensory mechaniczne), optomechaniczne (ruch kulki odczytywany jest przy
pomocy czujników optycznych) i optyczne (podkładka
myszy pokryta jest specjalnym deseniem~siatką, sensory optyczne
myszy odczytuja aktualne położenie urządzenia na podstawie
punktów kontrolnych znajdujących się na podkładce).
Rozróżniamy trzy rodzaje złaczy w jakie mogą być
wyposażone myszy: szeregowe 9 - pinowe RS-232, okrągłe 4
pinowe PS/2 oraz USB. Istnieje jesczce czwarty rodzaj myszy
bezprzewodowych wykorzystujących technologię podczerwieni lub
fal radiowych. Istotnym elementem każdego gryzonia jest
sterownik systemowy tzw "driver", pełniący funkcję
pośrednika pomiędzy obsługiwanym urządzeniem a systemem
operacyjnym, to właśnie od niego zależy czy i jak zostanie
wykorzystany tkwiący w urządzeniu potencjał. Możemy również
spotkać tzw. trackball, czyli taką odwróconą myszkę z dużą
kulką, którą obraca się palcami, jest przydatna w pracy z
aplikacjami wymagającymi dużej precyzji ruchu.
Najważniejsze parametry:
Złącze - RS-232, PS/2, USB (niektóre modele mają dodatkowo w
zestawie przejściówkę RS232-PS/2)
Liczba przycisków - (od 1 do 4)
Liczba rolek do przewijania - (1 lub 2 )
Funkcje specjalne
Rozdzielczość (jej wartość jest wprost proporcjonalna do
szybkości przemieszczania się kursora w dowolną część
ekranu przy niewielkim ruchu myszką.- (300 ~ 600 dpi)
Polska dokumentacja
Sterowniki - Windows 95 / Windows 3.1x / DOS
Długość kabla (zasięg)
(ang. MODulator/DEModulator)
jest urządzeniem peryferyjnym, które przetwarza dane
komputerowe na dźwięki - postać nadająca się do transmisji
za pomocą analogowych dróg łączności, takich, jak linie
telefoniczne, łącza radiowe czy satelitarne. Dźwięki te
przesyłane są zawsze z jednego modemu do drugiego. Modem
odbiorca dekoduje analogowe sygnały z powrotem na postać
cyfrową - dane czytelne dla komputera. Modemy można podzielić
na modemy wewnętrzne (w postaci karty rozszerzającej) i
zewnętrzne, podłączone kablem do portu wejścia/wyjścia.
Szybkość transmisji danych mierzymy w jednostkach BPS (bitów
na sekundę) lub CPS (znaków na sekundę). Oprócz tradycyjnych
modemów analogowo-cyfrowych możemy napotkać specjalistyczne modemy przystosowane do noteboków oraz najnowszych technologii ISDN i ADSL. Największym problemem w komunikacji
między modemami jest prędkość transferu, gdyż linie
telefoniczne nie pozwalają na przesyłanie zbyt dużej ilości
informacji na raz. Powinniśmy również wiedzieć że
niezależnie od szybkości naszego modemu, pliki wysyłane z
naszego komputera mogą osiągnąć prędkość najwyżej 33,6
kb/s. (Fax maxymalnie 14 400 bps). Ponadto przesyłane pliki nie
mogą zawierać błędów, a każda przerwa na łączach powoduje
ich powstawanie. Modemy wysyłają dane w postaci pakietów, a
wraz z nimi dodatkowe informacje, które pomogą komputerowi na
drugim końcu linii rozpoznać, czy przesyłane dane nie
zawierają błędów. W razie problemu komputer taki wysyła
informację , by dany pakiet został przesłany jeszcze raz.
Pakiety składają się z siedmiu lub ośmiu bitów. Na końcu
znajduje się zawsze wskaźnik, tak zwany bit stopu, który
zaznacza koniec pakietu. Innym ważnym czynnikiem poprawności
transmisji jest "parzystość". Jest to technika
służąca do omijania błędów powstających w trakcie
przesyłania danych. Dzięki niej modem może sprawdzić, czy
wszystkie informacje zostały odebrane. Nie wszystkie systemy
posługuja się jednak ta metodą korekcji błędów. Oprócz
niej możemy spotkać i taką która pozwala modemowi
znajdującemu się na drugim końcu linii telefonicznej
przesłać informację o jego gotowości do przyjmowania,
względnie wysyłania danych. Gotowość do przyjmowania danych
oznaczana jest przez "XON", natomiast do wysyłania
przez "XOF". Większość modemów jest zgodna z zestawem komend
"Hayesa" które definiują sposób porozumiewania się
modemu z komputerem i twoim programem komunikacyjnym. Każde
polecenie zaczyna cię komendą "AT" które stanowi
rodzaj ostrżenia (ang. Attention), skierowanego do komputera
informując go o tym że to co nastapi dalej to rozkazy.
Podstawowe rozkazy jakie wydajemy zwykle modemowi poprzez nasz
program komunikacyjny to polecenie "M1" które włącza
głośnik modemu, "L3" ustawia jego głośność na
poziomie maksymalnym, "X0" każe modemowi wybrać numer
bez oczekiwania na sygnał wolnej linii, "D" rozkazuje
wybranie numeru, a "T" informuje że ma on zostać
wybrany tonowo. Następujące po niej cyfry okreslają numer,
który ma zostać wybrany przez modem. Przykładowo cała komenda
może wyglądać następuj±co ATM1L3X0DT0202122... Wiele innych
tego typu rozkazów powinieneś znaleźć w instrukcji obsługi
twojego modemu.
ZNAK
V
V.17 - Powszechnie stosowany
standard transferu faksów - maks. 14,400 bps.
V.27 - Starszy standard transferu faksów - maks. 4800 bps.
V.29 - Starszy standard transferu faksów - maks. 9600 bps
V.32 - Standard transferu danych - maks. 9600 bps (min. dla
Internetu i WWW).
V. 32bis - Standard transferu danych - maks. 14,400 bps.
V.32terbo - Standard transferu danych - maks. 19,200 bps.
V.34 - Standard transferu danych - maks. 28,800 bps.
V.34+ - Standard transferu danych - maks. 33,600 bps.
x2 - Standard transferu danych - maks. 56,000 bps.
V.90 - Standard transferu danych - maks. 56,000 bps.
MNP 1-4 - Standardy korekcji błędów.
V.42 - Sprzętowa korekcja błędów zapewniająca poprawną
transmisję danych (zawiera MNP 4).
MNP 5 - Sprzętowa kompresja danych pozwalająca na ich
przesyłanie w ciągu jednej drugiej normalnego czasu transferu.
V.42bis - Standard sprzętowej kompresji danych, pozwalającej na
ich przesyłanie wciągu jednej czwartej normalnego czasu
transferu (zawiera MNP 5).
źródło
"Easy PC"
nr. 4 str. 56.
Oznaczenia
niektórych funkcji modemów
Szybkość transmisji (28800, 33600 bps - V. 34+), (56000 bps
- K56Flex, X2, V.90)
Możliwość przesyłania i
odbioru faxów (14400 bps -
V.17)
Poczta głosowa czyli
rozbudowany odpowiednik automatycznej sekretarki (Voice Mail)
Jednoczesne przekazywanie
danych i prowadzenie rozmowy wykorzystując pojedynczą linię
telefoniczną (AudioSpan
lub ASVD)
Protokół korekcji
błędów (V.42)
Protokół kompresji danych (V.42bis)
Funkcja czasowej blokady
ponownego wybierania numeru, wywołującą przerwy między
kolejnym wybieraniem tego samego numeru (Homologacja)
Oznaczenia
diod modemu zewnętrznego
| AA - |
zapala się, gdy modem oczekuje
na odbiór połaczenia; miga, gdy dzwoni telefon |
| CD - |
pali się, gdy drugi modem
odbierze połączenie |
| RD - |
pali się, gdy odbierane są
dane |
| SD - |
pali się, gdy wysyłane są
dane |
| TR - |
zapala się, gdy modem otrzyma
sygnał od komputera |
| CS - |
oznacza, że modem jest gotowy
do pracy |
| ARQ/FAX
- |
miga, gdy modem wysyła fax lub
gdy retransmituje dane |
jest wejściowym urządzeniem
peryferyjnym, służacym najczęściej fanom gier komputerowych
do sterowania obiektami w grze. Joystick wyposażony jest
drążek sterowniczy, którego manipulacja w różnych kierunkach
pozwala na przemieszczanie różnych obiektów, oraz w od jednego
do kilku przycisków (między innymi przycisk fire) osadzonych na
drążku i jego podstawce, których naciśnięcie wywołuje
różne zdarzenia. W komputerach PC joystick nie znalazł
zastosowania, ponieważ świetnie zastępowany jest przez mysz.
(ang. scaner) jest to
urządzenie peryferyjne, które służy do kopiowania grafiki i /
lub tekstu ze skanowanej płaszczyzny do pamięci komputera na
postać cyfrową. Skanery dzielimy na: ręczne, mobilne i stacjonarne. Skanery ręczne,
zwane również domowymi służą do skanowania obrazu, tekstu o
niskiej rozdzielczości w dowolnym formacie przesuwając czytnik
skanera po powierzchni dokumentu, skanery mobilne są podobne do skanerów ręcznych,
lecz posiadają dodatkowe urządzenie umożliwiające samoistne
przesuwanie się skanera po skanowanej powierzchni, skanery stacjonarne (inaczej stołowe) służą do
skanowania formatów A3 lub A4; pojedynczą kartkę papieru
przykrywa się wiekiem skanera.
Jakość skanowania przez skaner mierzona jest w jednostce DPI
(od ang. dots per inch - punkty na cal), jest to jednostka
rozdzielczości zarówno skanerów jak i drukarek. Im więcej
dpi, czyli im więcej punktów na jednostce długości jest w
stanie odczytać skaner, tym dokładniejszy jest uzyskany obraz.
Skaner podłączamy zwykle do komputera poprzez port (interfejs)
równoległy EPP (port drukarki), lub za pomocą interfejsu SCSI,
przy czym ta druga metoda wymaga zainstalowania w komputerze
dodatkowej karty rozszerzającej ISA lub PCI, ale dzięki temu
skaner jest również o wiele szybszy.
Kupując skaner stacjonarny zwróć uwagę czy jest on jedno -
czy trójprzebiegowy, ta cecha ma wpływ na szybkość i jakość
pracy. W skanerze trójprzebiegowym głowica skanująca odczytuje
dokument trzy razy, za każdym razem skanując jedną składową
RGB (Red Green Blue ~ Czerwony Zielony Niebieski), co w
niektórych wypadkach daje niewyraźny skan, spowodowany np.
minimalnym przesunięciem się dokumentu. Skaner jednoprzebiegowy
robi to samo podczas jednego przebiegu głowicy.
Najważniejsze cechy każdego
skanera to:
Głębia kolorów - Wartość głębi kolorów podaje nam
informację, jak wiele różnych odcieni barw jest w stanie
rozpoznać skaner. Większa głębia kolorów wyrażana jest
większą liczbą bitów. Jednobitowa głębia kolorów odpowiada
dwóm kolorom: czarnemu i białemu, ośmiobitowa głębia
kolorów oznacza już 256 kolorów, 24 bitowa około 16,8 miliona
kolorów. Skaner z 30 lub 36 bitową głębią kolorów jest w
stanie wydobyć szczegóły ze zdjęć o małym kontraście.
Rozdzielczość
optyczna -
gęstość elementów światłoczułych na listwie przesuwanej
nad skanowaną ilustracją. Im jest ich więcej, tym więcej
szczegółów jest w stanie wychwycić skaner.
Rozdzielczość
interpolowana -
umiejętność sztucznego podwyszczania rozdzielczości
otrzymywanego obrazu cyfrowego. Między dwa wczytane punkty
obrazu wstawiane są kolejne, których jasność i kolor
wyliczone są przez program na podstawie wartości punktów
sąsiednich. Zwiększanie rozdzielczości interpolowanej
zwiększa wielkość ilustracji, lecz obraz nie zawiera przez to
więcej szczegółów.
Rozpoznawanie pisma
(OCR lub ICR) -
optyczne rozpoznawanie znaków z graficznego wizerunku liter.
Dzięki programowi OCR możemy ilustrację zawierającą tekst
przetworzyć w dokument tekstowy, który można otworzyć i
dowolnie edytować edytorem tekstu, co prawda wymaga to zwykle
dodatkowo naszej ingerencji ponieważ program często myli się w
przypadku podobnych liter (l ~ ł), lub gdy tekst jest np.
wyblakły, ale i tak lepiej dokonać drobnych poprawek niż
ręcznie wklepywać w klawiaturę kilkustronicowy tekst.
Oczywiście dotyczy to przede wszystkim tekstów drukowanych,
gdyż szansa na odczytanie przez skaner naszych, lub cudzych,
ręcznych bazgrołów jest raczej minimalna, chociaż niektóre
programy OCR mają opcję uczenia. (Przy zakupie warto zwrócić
uwagę czy program OCR rozpoznaje polskie znaki, ogonki)
Oprogramowanie
(sterownik) -
program odpowiadający za efektywność procesu skanowania
(kalibracja, podgląd w trakcie preskanu, wielozadaniowość
podczas skanu, płynna regulacja rozdzielczości skalowanie
obrazu) komfort pracy, oraz czasochłonność. Obecnie
podstawowym i ogólnie przyjętym sposobem komunikacji programów
z połączonymi do komputera urządzeniami graficznymi jest
standard TWAIN.
Kalibracja - regulacja przetwarzania informacji o
obrazie mająca na celu zapewnienie maksymalnej zgodności
przedstawianych kolorów z oryginalnymi barwami.
Wbudowany głośniczek
komputera, zwany także beeperem (czyt. biperem) lub PC
speaker'em to głośnik znajdujący się wewnatrz komputera
osobistego o bardzo niskiej jakości wydawania dźwięków.
Beeper może więc wydawać jedynie pojedyncze dźwięki
ostrzegawcze. Aby wykorzystać możliwości swojej karty
dźwiękowej konieczne będzie zainwestowanie w dodatkowe
głośniki (chyba że ma je zainstalowane w obudowę twój
monitor).Głośniki dzielimy na dwa rodzaje: Pasywne
czyli pozbawione wewnętrznego wzmacniacza skazują nas na
wykorzystanie układu wzmacniającego wbudowanego w kartę
dzwiękową i aktywne z własnym wzmacniaczem
korzystające z własnego zasilacza sieciowego.Te ostatnie
rozróżniamy z kolei na trzy kategorie: niskotonowe (woofer),
średniotonowe i wysokotonowe (tweeter) które
dodatkowo możemy podzielić na jednodrożne ( po jednym
głośniku na kanał) i dwudrożne ( po dwa głosniki na kanał
). Często możemy spotkać zestawy mające dodatkowo trzeci
głośnik tzw subwoofer który służy do odtwarzania
najniższych częstotliwosci.
Zasilacz awaryjny (ang.
Uninterruptible Power Supply) to urządzenie, pozwalające na
regulowanie pradu zasilającego system komputerowy pochodzącego
z sieci zasilającej. Zasilacz awaryjny w razie zaniku mocy
dostarcza przez pewien czas prąd elektryczny z własnej baterii.
Jest to bardzo ważne urządzenie systemu komputerowego,
ponieważ zabezpiecza użytkownika przed nagłym brakiem prądu i
natychmiastowym wyłączeniem komputera, co często wiąże się
z utratą niezapisanych danych. Urządzenie pozwala na
podtrzymanie działania komputera, zapisanie danych przez
użytkownika i bezpieczne zamknięcie systemu.
Streamer (żarg. tape backup)
jest to urządzenie służące do zapisu danych na taśmie
magnetycznej lub na dysku optycznym przystosowanym do zapisu
danych komputerowych. Streamery ze względu na dużą pojemność
(do kilku megabajtów) i zazwyczaj niewielką szybkość odczytu
danych używane są do sporządzania kopii zapasowych. Mamy do
wyboru napędy wewnętrzne jak i zewnętrzne zależnie od potrzeb
i własnych preferencji.Najbardziej powszechne standardy
streamerów to: Iomega
Zip (100 MB), LS - 120 ( 120 MB, z możliwością odczytu i
zapisu tradycyjnych dyskietek 1,44 MB), SyQuest
SyJet (1,5 GB), Iomega Jazz (1 GB), Nomai 750 (750 MB), A.P.Shark
250 (250 MB), Fujitsu DynaMO 640, Pinnacle
Micro Apex 4,6 GB, HP SureStore CD-Writer 71000.
Gdy sieć energetyczna pracuje
niestabilnie, twój sprzęt narażony jest na uszkodzenia
wynikłe z przyczyn nagłych skoków napięcia, lub wyładowań
atmosferycznych. Filtr przeciwzakłóceniowy lub inaczej listwa
zasilająca chroni twój komputer przed takimi zdarzeniami. Do
listwy podłącza się zazwyczaj wszystkie urządzenia
peryferyjne komputera przez co są one jednakowo zabezpieczone
jak i wspólnie włączane i wyłączane. W przypadku nagłego
skoku napięcia uszkodzeniu ulegnie jedynie bezpiecznik we
wnętrzu listwy, który można łatwo wymienić niewielkim
kosztem, zamiast zasilacza i/lub innego podzespołu twojego
komputera którego wymiana może okazać się trudniejsza i
bardziej kosztowna.
Dodatkowe wyposażenie monitora
poprawiające komfort pracy. Ochronna szybka założona na ekran
monitora która podwyższa komfort pracy z komputerem i wyłapuje
część szkodliwego promieniowania a tym samym chroni nasze oczy
i zdrowie. Niektóre filtry wygaszają odbicia zewnętrznych
źródeł światła oraz nie wpuszczają światła padającego z
boku, albo umożliwiają oglądanie zawartości ekranu tylko
osobom patrzącym prostopadle do płaszczyzny filtru. Ponadto
niektóre filtry dzięki zastosowaniu specjalnych powłok
zabezpieczają przed powstawaniem na ich powierzchni plam
tłuszczu, atramentu czy odcisków palców.
Najważniejsze zalety:
Antystatyczność - modele charakteryzujące
się tą cechą posiadają przewodzącą powłokę połączoną z
elastycznym przewodem uziemiającym.
Antyodblaskowość - zapewnia przynajmniej 95%
redukcję światła sztucznego i słonecznego. Przez co obraz
jest jaśniejszy, a kontrast większy. Unikasz zmęczenia i
podrażnienia oczu.
Prywatyzacja - dzięki zastosowaniu technologii
mikrożaluzji, dane wyświetlane na ekranie sa niewidoczne dla
osób nie znajdujących się bezpośrednio przed monitorem.
Antyradiacja - filtry posiadające tą cechę
blokują do 99,9% promieniowanie pola elektrycznego średniej i
wysokiej częstotliwości wysyłanego przez monitory komputerowe.
Nie wymagające montażu - gotowy element który
należy jedynie zawiesić na specjalnym wysięgniku.
Przydatny zwłaszcza w czasie pracy z
aplikacjami multimedialnymi takimi jak programy do nauki
języków obcych, programy komunikacyjne wykorzystujące modem do
kontaktów telefonicznych, programach do obróbki dźwięku, czy
wreszcie specjalnych aplikacjach przeznaczonych do porozumiewania
się z komputerem za pomocą głosu umożliwiających
rozpoznawanie mowy ciągłej wykorzystywanych na przykład do
słownej edycji tekstu w programach edytorskich.
Tablet (zwany również digitizerem) to
płaska tabliczka, wykrywająca pozycję specjalnego
pióra-rysika. Możemy na tablecie rysować jak na kartce papieru
- z tym że obrazek powstaje nie na tablecie, a na ekranie
monitora. Rysowanie za pomocą tabletu jest prostsze niż przy
użyciu tradycyjnej myszki. Tablety reagują np. na siłę
nacisku rysika, przez co zmienia się grubość linii lub
intensywność koloru, możemy więc niemal w sposób tradycyjny
tworzyć rysunki niemal tak jak za pomocą kartki i ołówka,
można jeszcze dodać że drugi koniec pióra służy zazwyczaj
jako gumka.Urządzenie podłącza się do komputera przez
złącze szeregowe. W razie braku wolnego portu tablet może
zostać przyłączony zamiast myszy. Nie zmniejsza to
funkcjonalności zestawu, ponieważ zadania dotychczasowego
wskaźnika przejmuje pióro które najczęściej posiada
również dwa przełączniki odpowiadające funkcjonalnie
klawiszom myszy.Przyzwyczajenie się do zmiany wymaga pewnego
treningu, ale brak "gryzonia" szybko przestaje być
zauważalny.
Komputerowa kamera to najczęściej nie
większe od jabłka urządzenie z soczewką . Zmienia ona
widziany obraz na informacje czytelne dla komputera. Kamera
pozwala na video konferencje w Internecie. Ustawiamy ją
zazwyczaj na podwyższeniu abyśmy dobrze mieścili się w kadrze
(najczęściej na górnej krawędzi obudowy monitora).
Karta TV lub tuner telewizyjny, to
urzadzenie w postaci dodatkowej karty rozszerzającej lub
niewielkiego urzadzenia, które po podłączeniu do komputera
umożliwi nam oglądanie telewizji na ekranie naszego monitora.
Urządzenia te zależnie od stopnia swojego zaawansowania
technologicznego oferują szereg najrozmaitszych funkcji, od
prostego wyświetlania obrazu, aż po wyrafinowane możliwości
umożliwiające np. skalowanie oglądanego obrazu, oglądanie
telegazety, podgląd kilku kanałów na raz, podłączenie
naszego zestawu Video czy też zapisywać poszczególne klatki
obrazu na twardy dysk. Niektóre urządzenia mają w zestawie
nawet pilot umożliwiający zdalne sterowanie lub dodatkowo tuner
radiowy umożliwiający również słuchanie radia. Większość
tych urządzeń musi współpracować z komputerem, czyli aby
móc oglądać telewizję musisz mieć również włączony
komputer, ale są i wyjątki mogace pracować z wyłączonym
komputerem.
wróc
