Pierwsze podwozie autobusowe, typu Star 50, skonstruowane w oddziale łódzkim CBK5 w 1949 r., było pochodnym samochodu ciężarowego Star 20, różniącym się głównie od niego przedłużoną i obniżoną ramą. Po przeprowadzeniu badań w ZD w Ursusie zaprojektowano 31-miejscowe nadwozie dla ruchu międzymiastowego i 36-miejscowe dla ruchu miejskiego. Autobusy te oznaczone jako Star 51 i 52, produkowane były w latach 1952-1957 w Sanockiej Fabryce Autobusów, która wykonała ich ok. 2500 sztuk. Odznaczały się one znaczną trwałością i niezawodnością eksploatacyjną, jednak, zdaniem przewoźników, były do większości zastosowań zbyt mało pojemne. Ze względu na ograniczoną nośność produkowanych w kraju zespołów starowskich, każde powiększenie ich pojemności, a więc i długości autobusów, było możliwe jedynie przez zmniejszenie masy całkowitego pojazdu. Zagadnienie to mogło być rozwiązane drogą konstrukcji lżejszego półniosącego nadwozia ramowego lub znacznie konstrukcyjnie trudniejszego nadwozia w pełni samaniosącego. Z wnioskiem a skonstruowanie nadwozia samoniosącego wystąpił początkujący mgr inż, Janusz Pawłowski, popierany przez ówczesnego kierownika kierownika konstrukcyjnego. Dyrekcja BKPMot, nie zdając sobie sprawy ze stopnia trudności projektowania nadwozi samoniosących, zgodziła się na rozpoczęcie konstrukcji, ale, co znacznie gorzej, spowodowała na podstawie nie wypróbowanego prototypu 43-miejscowego autobusu typu N55, zdjęcie z produkcji w 1957 r. wprawdzie mniej pojemnych, ale dobrze pracujących autobusów Star 51 i 52.