Ze względu na ograniczoną nośność produkowanych w kraju zespołów starowskich, każde powiększenie ich pojemności, a więc i długości autobusów, było możliwe jedynie przez zmniejszenie masy całkowitego pojazdu. Zagadnienie to mogło być rozwiązane drogą konstrukcji lżejszego półniosącego nadwozia ramowego lub znacznie konstrukcyjnie trudniejszego nadwozia w pełni samaniosącego. Z wnioskiem a skonstruowanie nadwozia samoniosącego wystąpił początkujący mgr inż, Janusz Pawłowski, popierany przez ówczesnego kierownika kierownika konstrukcyjnego. Dyrekcja BKPMot, nie zdając sobie sprawy ze stopnia trudności projektowania nadwozi samoniosących, zgodziła się na rozpoczęcie konstrukcji, ale, co znacznie gorzej, spowodowała na podstawie nie wypróbowanego prototypu 43-miejscowego autobusu typu N55, zdjęcie z produkcji w 1957 r. wprawdzie mniej pojemnych, ale dobrze pracujących autobusów Star 51 i 52. Po usunięciu pewnych, ale nie wszystkich, niedomagań niedobadany autobus pod nazwą SAN-H01 wszedł do produkcji w 1958 r. Od tej chwili rozpoczęły się częste i nigdy nie opanowane awarie przy ciągłych rekonstrukcjach wszystkich autobusów z nadwoziami samoniosącymi od typów SAN-H01 do SAN-H27. Powodem awarii, mimo wielu zmian konstrukcyjnych nadwozi i przechodzenia z konstrukcji tzw. kesonowej na wręgową, następnie na wręgowo-powłokową, powłokowo-blachownicową i inne oraz przeprowadzenia wielu innych zmian, jak np. belek nadresorowych, badanych również całościowo na stanowisku wibracyjnym, było pękanie nadwozi w różnych miejscach i bardzo szybka korozja cienkich blach. W związku z tym, że naprawy byty bezowocne autobusy SAN z nadwoziami samoniosącymi miały krótki okres użytkowania i zbyt szybko musiały być złomowane, przynosząc tym samym dezorganizację transportu i duże straty, tak poszczególnym przedsiębiorstwom jak i całej gospodarce narodowej. Nieprzerwane i również bardzo kosztowne prace, mające na celu doprowadzenie do dojrzałości konstrukcyjnej nadwozia w czasie bieżącej produkcji, były typowym przykładem niezmiernie szkodliwej doktryny stosowanej przez kolejne dyrekcje BKPMot i polegającej na "dojrzewaniu konstrukcji w okresie eksploatacji". Produkcję autobusów SAN-H01 rozpoczęto w 1958 r. na podstawie dokumentacji próbnej z roku 1956 przy niezakończonych jeszcze badaniach ani prototypu, ani autobusów z serii prototypowej, a skończyła się zdjęciem z produkcji i zastąpieniem innymi autobusami. Samoniosące autobusy typu SAN-H01 były ostatnimi konstrukcjami autobusowymi wykonanymi w Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Motoryzacyjnego.